Laro ng Buhay

Handa ka na bang makipaglaro? Handa ka na bang muling tikman ang tamis ng sayang dulot ng pagkapanalo? Handa ka na bang mahawakan ang premyong maaari mong matamo? Kakayanin mo rin bang tanggapin ang posibilidad ng iyong pagkatalo? Handa ka na bang muling pakawalan ang luha sa iyong mga mata dahil sa pait na dulot ng di pagkapanalo? Kakayanin mo ba? Handa ka na ba?...

Maging masaya ka at isa ka sa mga nabigyan ng pagkakataong mabuhay sa mundong ito ngunit hindi diyan natatapos ang lahat. Mangamba ka dahil marami ka pang kailangang sagupain. Marami ka pang kailangang habulin at lampasan.

Higit pa sa larong inaakala mo, higit pa sa larong noong bata'y kinasiyahan mo, iba ang larong ito. May larong handog sa atin ang mundo. May larong hindi mo alam ang maaari mong kasapitan. Maari kang maging taya sa laban na ito. Maari rin namang ikaw ang tinataya at pilit na ibinababa ng iba. Wala ka nang panahon para umurong pa. Dahil nabuhay ka, hindi ka kailanman mawawala sa listahan ng mga taong makakaranas ng parehong kasawian at kasiyahan.Wala ka nang dahilan para di suungin ang larong ito. Ang tangi mo lang paraan para ito ay maiwasan ay ang KAMATAYAN.

Simula pa lamang sa pagkasilang natin sa mundong ito ay nagaabang na sa atin ang mga hamon ng mundong kailangan nating harapin ang mga pasakit na pwede nating dalhin at buhatin. Lumalaki tayo at unti unting nagkakaisip. Kasabay iyon ang dahan dahan ring pagdating ng responsibilidad na nakaatang sa ating balikat. Ngunit sa pagdating ng mga ito, masasabi mo pa rin bang ito ang buhay na ninais mo?

Parang karera ang buhay, mahirap makaabot sa rurok ng tagumpay ng walang napagdadaanang pagod. anumang oras, pwede kang matalisod, pwede kang masugatan, ngunit kung patuloy mo itong iindahin, mahihirapan kang makaabot sa finish line. Sa bandang huli, ano't ano pa man ang mangyari, dalawang senaryo lang naman ang maaari nating kasapitan - ang pagkatalo at ang pagkapanalo.

Wala kang dapat pagsisihan kung ikaw ang nasa posisyon ng pagkapanalo. Sa sitwasyon naman na ikaw ay natalo, wala ka ring magagawa upang ibalik pa ang panahon at ibahin ang resulta ng ginawa mong paglaban. Sa pagkatalo mong iyon, bakit di mo muling isipin ang mga ginawa mong taktika upang malampasan ang lahat ng mga balakid sa pagkamit mo ng iyong mithiin na makarating sa finish line? Ikaw ang gumagawa ng aksyon sa iyong buhay. Ikaw ang nagbibigay sa sarili mo ng iyong kapalaran. Ikaw ang dapat sisihin. Ikaw ang siyang may kasalanan.

Sa buhay, madalas sinisisi natin ang iba kung bakit may mga kasawian tayong nadarama. Pero bakit di natin tignan ang ating sarili? Bakit di natin amining kahit sa maliit na paraan, tayo ri'y may nagagawang mali? Iyan ang problema sa tao. Iyan ang problemang lagi na lang nagpapababa sa sarili nating pagkatao. May ugali kasi tayong mapanisi. Dumarating pa sa atin ang mga pagkakataon na kahit ang Diyos ay sinisisi na rin natin. Masyado kasi tayong makasarili. Masyado ring perpekto ang tingin natin sa mundo kaya ano mang naisin natin ay ginagawa natin. Iyan ang totoo.

Ang larong karera ay pwede rin nating ikumpara sa buhay kolehiyo. Ang mga balakid ay ang iba't ibang subjects na kailangan nating maipasa. Ang mga kalaban naman natin sa larong iyon ang mga taong pilit tayong hinahatak pababa para di natin makamit ang ating mithiin. Ang barkada ay minsan rin nating nakakalaban lalo na sa panahong naiimpluwensyahan nila tayo na gumawa ng mga bagay na hindi naman natin dapat talaga ginagawa. Ang finish line ay ang ating mga goals sa buhay. Bilang isang estudyante, alam kong nais nating lahat na makatapos ng pagaaral at sa iba namay madagdagan pa ang kasiyahang iyon sa pmamagitan ng pagkakapasa sa Board Exams. Yun ang tunay na laro ng buhay- ang laro na dapat nating seryosohin, ang laro na dapat nating bigyang pansin.

Matapos kong mailahad lahat ng mga ideyang kanina pa nais kumawala sa aking isipan, isa na lamang ang nais kong gawin at iyon ay iwan ang katanungang ito. Papayag ka ba na matalo sa larong ito na handog sayo ng mundo?

Araw, Ulan at Bahaghari

Mataas ang sikat ng araw. Nakakabagot. Wala akong magawa. Hindi ko rin naman hilig ang maggala ng walang katuturan. Nakakainis. Maghapon na namang nakakulong ang aking katawan sa lugar na ito. Walang magawa. Nagiisa. Iyan ang buhay ko ngayon. Tapos na kasi ang unang semester ng aking buhay kolehiyo. Kailangan daw mag unwind sa lahat ng stress na pinatikim mo sa mura mong katawan. Ang taas talaga ng sikat ng araw ngunit mas nagpapansin yata ang init na dulot nito. Sumasabay ito sa hangin at dumadampi sa pawisan kong katawan. Nakakayamot. Hindi ko magawang maging abala sa ibang bagay bukod sa pagsusulat maipakita ko lang sa IBA na may KAKAYAHAN ako. Sana nga dumilim, yung tipong matatakpan nito ang pagpapansin ng init. Sana umulan, yung tipong mapapalitan naman ng mahalumigmig na pakiramdam ang hanging dumadampi sa aking balat.

Umaaraw. Umuulan. Parang ganyan lang ang takbo ng aking buhay. SCHOOL, BAHAY, SCHOOL, BAHAY. Paulit ulit. Walang pagbabago. Matapos ang ilang buwang pakikipagtuos ko sa ibat ibang subjects na lubusang nakapagpahapo sa akin ng todo at ang pilit kong pagsasalpak ng kung ano anong impormasyon sa utak ko, tila yata masyado na akong walang panahon pa para sa sarili kong kaligayahan. Masyado ko na ngang pinagkakaitan ang aking sarili na matikman ang ibat ibang klaseng sayang dulot ng mundong ito, imbes ang lungkot at galit na dulot naman ng pagmamadamot na bigay ng tadhana ang nabibigay sa akin ng pakiramdam na mahirap ipaliwanag. Magulo ang mundo, lahat ng bagay masyadong komplikado lalo na sa taong tulad ko. Mahirap unawain at lalong mahirap makipagsapalaran lalo na kung di mo alam ang pwedeng mangyari.

Bwisit! Nakakainis! Lagi na lang bang ganto? Lagi na lang bang ako ang dapat tignan? Maraming gumugulo sa isip ko. Hindi man lang ba kasi nila naisip na tao lang din ako? Na marunong magkamali? Sa buhay, hindi lang iyan ang ma katagang namumutawi sa aking labi. Mas marami pa nga kung pagsasamahin ang lahat ng hinanaing ko sa buhay. Ngunit sino ba naman ako para pumigil ng mga pangyayaring nakatadhana nang ako ang tumanggap? Ang hirap lang kasi. Ang hirap ng pakiramdam na marami ang nakatingin sayo. Lahat sila binabantayan ang bawat pagapak ng paa mo sa lupa at ang pagbuka ng labi mo, walang kasiguraduhan kung kaya mo pang gawin ang mga bagay na dapat mo naman talagang ginagawa. Masakit isipin na sa bawat kilos mo, may mga nakatunghay na tao. Siguro, para sa iba masaya iyon dahil para sa kanila iyon ang tunay na kahulugan ng pagiging sikat. Aminado ako, maaring maging isa nga iyon sa dahilan ng ganung mga gawi. Ngunit iba ang akin. Mas kakaiba kaysa sa napapanood mo sa t.v., sa mga nababasa mong kweto ng mga di mo matapos tapos na nobela. Minsan, mas nakakapagod pang unawain ang sakin. Ako ang taya sa laban na handog sa akin ng mundo. Ako ang taya kaya ako ang laging kawawa. 

Achievements? Oo. Marami ako niyan at hindi ko kailangang itago ang katotohanan na may utak ako pero hindi ko rin naman ito ipinagduduldulan sa ibang tao gaya ng pagsambulat ng ibang matatalino sa biyayang natatanggap nila mula sa taas. Simple lang kasi akong tao. Masaya na kung ako'y may natatamong maganda pero hindi ko hahayaan na tama na ang mga salitang "OKAY NA ITO" Sa buhay kasi, kailangan tulak lang ng tulak para makuha mo ang naisin mo pero dapat ring itatak sa sarili na wala kang dapat na sagasaang tao. Pero sa bawat tagpo, nandiyan ang tukso, nandiyan ang kaaway. Sa isang iglap, hindi natin alam ang maaaring mangyari. Puwede tayong mahila pababa gaya ng pagbagsak ng isang bunga mula sa puno hindi dahil sa hinog na hinog na ito kundi dahil sa kasabikan ng isang gutom na tao na makakain ng bunga mulo sa punong iyon. Ganyan ang buhay. Ang bunga ang sumisimbolo ng mga pangarap natin at ng mga bagay na nakakakamit natin at ang tao naman ang kaaway na pilit kang ibinababa makamit lang nila ang nais nilang mangyari.

Sa panahon na ito, naiisip ko siya. Siya na sa lahat na lang ng bagay na aking ginagawa ay may puna. Siya na hindi marunong umunawa na ako ay tao lang na nagkakamali rin at nasasaktan. Sana nababasa niya ito. Siya na sa tuwing may tama akong nagagawa ay may side comment. Siya na sa panahong nakakakuha ng mataas na grado ay una akong tatanungin kung ano ang aking nakuha. Madaya ang mundo. Lagi na lang ako ang nasa sentro ng buhay ng mga taong mapagpuna. Sana kasi uso sa kanila ang salitang SATISFACTION.

Hindi naman talaga ako ganito. Hindi ako sanay na napupuna. Hindi ako sanay na naglalabas ng emosyon. Peke ako. Aminado naman ako dito. Ganun na ngayon. Kung di ka susunod sa kapekean ng mundo, mapagiiwanan ka. Peke nga ako ngunit hindi sa paraan na akala niyo. Peke ako dahil lagi lamang nagtatago ang luha sa mga mata ko. Mas pumapaimbabaw kasi ang ligaya ko kesa sa mga iyon. Hindi niyo rin naman ako masisisi. Ganito ako. Ayaw kong ipakita sa iba na nasasaktan ako, na nahihirapan ako. Alam ko, alam mo ang pakiramdam na ito. Minsan mo na ring naranasan na mapuna. Di ka nagiisa. Nandito ako at tulad mo, nahihirapan din ako.

EXPECTATIONS. Iyan na siuro ang pinaakbrutal na salitang narinig ko at pilit kong tinatakasan ngunit kahit anong pilit kong takasan ang mga ito, pilit pa rin itong namamayani. Tulad ng araw na patuloy sa pagsikat, iyan ako. Patuloy kong nakukuha ang mga naisin ko sa buhay ngunit tila ba nagbibigay ito ng init para sa iba, init na nagtutulak sa kanila para ako ay pansinin at labanan. Mahilig ako sa labanan, yun ang gusto ko, pero hindi sa paraan na sisirain mo ang aking pagkatao. Normal lang naman talaga ang buhay. Masyado lang komplikado ang akin. Mahirap lang din kasi na bukod sa mga taong mapagpuna sa mga nagagawa mo ay may mga tao rin na napakataas ng tingin sayo. Mas ayaw ko iyon at sa tuwing malalaman ko na may ganung tao, parang gusto ko na lang maging isang pagong. Seryoso. Walang halong biro. Buti pa nga ang pagong, na sa tuwing may naaakit at tuwang tuwa dito, malaya itong nakakatago para di masaktan. Ganun kasi ang pakiramdam kapag ang taas ng expectations sayo ng ilang tao. Mahirap silang biguin at kahit na pilit mong inaangat ang sarili mo para sa kanila, hindi mo pa rin makikita ang sa iyong sarili na may ngiti. Wala ring kislap ang iyong mata, dahil ang isang gawain na pilit mo lamang ginagawa para sa iba ay mas mahirap pa sa pagakyat ng pinakamatayog na bundok sa mundo. Iyon ang katotohanan at ayun din ang ayaw ko.

Ang araw na simbolo ng aking pagkatao ay nangangailan ng ulan para alisin ang init na dulot ko sa ibang tao at didilig din sa kadayaan at kapakean na dulot ng mundo. Sa pagtatapos ng ulan, muli akong magpapasikat at sa pagsikat kong iyon nawa ang minimithi kong BAHAGHARI ay matamo.

Text Craze

Puro nalang yata kaseryosohan ang nakikita niyo sa blog ko. Well, it’s about time to make a  change. Alam ko mahilig kang magtext. Aminin mo! Kung mahilig ka nga dito, basahin mo naman ang ilan sa mga pinakausong text ngayon, pleaseeee! Para naman madagdagan pa ang viewers ng blog ko. Pero kung hindi ka naman mahilig, a..e… basta pakibasa na rin. Please lang. :D

K. – Ito yung nakakainis na reply. Pinakakaraniwan na text mo itong matanggap kapag tamad na tamad na sa pagtetext ang taong kinukulit mo dahil wala kang mapagbuntunan ng kabugnutan mo sa buhay

K. Fine – Pinahabang bersyon ng K. Isang pagsangayon ng taong tinatamad. Pwede rin naman itong sagot na makukuha mo kapag nainis sayo yung taong ginagambala mo.

Weh? Talaga? Di nga? – Ito ang karaniwang reaksyon ng taong di makapaniwala dahil manghang mangha siya sayo o kaya, pwede rin namang kabaligtaran. Maaari mo rin kasing matanggap ‘to kapag di talaga convincing ang drama mo.

Ikaw na! The best ka! –  Natanggap mo na din ba ito? Malamang ito yung natanggap mo nung minsan ka nang inuplift ang sarili mo sa kanila. Oo nga naman, teka, teka, masama bang sabihin na mataas ako sa ganto, na magaling ako sa ganyan? Make sense. Haha

On the way na ako – Ito ang isa sa kasalanang dulot ng pagtetext. Ito ang mga salitang tinatype mo sa phone mo kasi ayaw mong maiwanan ng barkada sa gala niyo. Ito ang tinetext mo sa panahong nagbibihis ka pa lang at kung mapasama pa, ay maliligo ka pa lang.

Tara na. Pa VIP lang? – Ito naman ang text na pansagot sa text na nasa taas. Ito yung sagot ng naghihintay sa kaibigang napakatagal dumating. Medyo kalmado ka pa dito at kaya pang kontrolin ang emosyon.

P.I. Poooch&*^*$a. TARAG*S! Letseeee! – Yan at iba iba pang malulutong na mura ang papailanlang sa cellphone mo kapag sukdulan nang nainis ang taong pinaghihintay mo. Sabayan pa ng pagtadtad niya sa iyo maipaalam niya lang na bwisit na bwisit na siya kakahintay sa tagpuang pinagusapan niyo.

Teka maiba tayo.Bakit nga ba puro na lang kabwisitan ang pinaguusapan natin?  Let’s talk about love. Naku! Ito na yata ang pinakausong salita ngayon, at marinig mo pa lang ang mga linya mula sa mga cheesy lines na pinauso ni Lloydy, naku mapapangiti ka na na para bang may humihila sa iilang buhok sa ibabang parte ng katawan mo [ikaw na ang bahalang magisip kung anong buhok ang mga ito] . Walang magrereact dito ha? Pagpasensiyahan niyo na sapagkat ang inyong lingkod ay wala pang LABLAYF. Sila na! Kayo na! (badtrip) O siya. Simulan na nga natin at nagkakadramahan pa tayo dito :D


I miss you  – Sus! Lahat na lang yata ng tao pwede makatanggap nito. Kahit lalaki ka o babae man, mapakaibigan ka niya o sadyang mahal ka, pwede mo mabasa ang gantong mga kataga sa text na matatanggap mo. Pero minsan, di rin dapat seryosohin ang mga ito, minsan kasi kahit sinabhan ka niya ng ganyan, as friendship lang naman. No more, no less! Mahirap kaya umasa!  Agree?! 


Kumain ka na ba? –  Ewan ko sa inyo a? Pero abot langit ngiti ko pag natatanggap ko to. K. Fine! Mababaw na kung mababaw. Pero isa kasi ito sa pinakamatamis na pagaalala na matatanggap mo sa isang taong lubos na minamahal mo. :DD

Ui! Kamusta ka na? – Okay. Alam ko natanggap mo na ito. Pero pag natanggap mo ito mula sa hinahangaan mo. Sigurado, sasabog utak mo kakahalunkat ng kung ano anong salitang dapat mamutawi sa pagkaselan selan mong labi. Kahit yata di ka sanay gumamit ng Thesaurus ay mapipilitan kang gumamit nito. Hala! Sige!  Buklat lang ng buklat!  Isip ng topic. Pag nagreply ka na... maya maya nakatulog na pala itong pinagalayan mo ng panahon sa kakabuklat ng kung ano ano. Aba naman! |Minsan na lang naman kasi magtetext, magiisip pa ng irereply. Make sense! [sapul]

Teka.. Nauubusan na ako ng sasabihin. End muna tayo dito. Hahaha :D

Hinihintay Kita

Dati’y tinataas mo pa ang kamay mo

Habang sinasambit ang papuri sa Ngalan Ko

At ang tamis ng pagsintang inalay mo

Ay buong puso’t galak na tinanggap Ko

Naaalalamo pa ba nung ika’y kumakanta

Ng mga awitin upang ako’y masamba

At ang pagtulo ng luha sayong mga mata

Kasabay ng pagtangis mula sa salang nagawa?

Ngunit ngayon bakit ika’y nagbago na?

Di na nga yata ikaw ang dati kong kilala

Ang sigla’t tamis ng pagsintang dati mong ginagawa

Hahayaan mo na lang bang kumupas na?

Maririnig ko pa kaya ang tinig mong kaytinis

O kaya’y ang pagsigaw saNgalan Kong may tamis?

Anak, ako ba’y handa mong ibalewala

Makamit mo lang ang bagay na sayo’y nagbibigay tuwa

Nasasaktan ako sa mga pinapakita mong gawi

Tunay nga yatang ako’y nilimot mo na’t sinawi

Pinuno niyo na yata ang mundo ng dumi

Ng salang dulot nang kayo saki’y tumanggi

Ngayon, ako pa ba ang dapat na kumilos?

Ako na hindi ka iniwan kahit ika’y kinakapos

Isa lang naman ang tangi ko sayong hiling

At ‘yun ay ang iyong pagbalik dito sa aking piling

Hinihintay lang kita, anak, hinihintay kita...

Sa Ligaya'y Napagkaitan

Tandang tanda ko pa ang mga alaala

At ang tamis na dulot ng una nating pagkikita;

Ang pagkabog ng puso, noo'y damang dama

Pati pagtaas ng balahibo'y di maikaila

Ang saya sa labi'y di maikubli

Bagama't tikom, galak ay namumutawi;

Isang mahigpit na yakap ang sunod na gawi

Dahil ang kasabika'y halata sa sarili

Mga araw ay lumipas, at lalong nagkakilala

Simpleng text mo lang, ako'y napapangiting talaga

Sabayan pa ng pagtawag sa phone ko, sa tuwina;

Ang lambing ng iyong boses, saki'y nagpapaligaya

Sadyang kay bilis ng araw, di na nahalata

Tatlong buwan na palang tayo'y magkakilala

More than friends, ika nga, turing sa isa't isa

Ngunit walang commitment, less than lovers na lang ba?

Espesyal pa rin naman turingan nating dalawa

Kahit di ko alam kung ako'y may pag asa pa

Sabagay, ang tulad ko'y di naman dapat magdemand

Dahil isa akong tanga: walang aksyon na ginagawa

Kalahating taon na nga ang ating samahan

Sana nga'y halata mong ika'y aking minamahal

Teka, natotorpe na nga ba talaga ako?

Dahil di ko kayang sabihin na ika'y mahal ko

Tingin ko nama'y mahal mo rin ako

Pagkat ang mga ngiti mo saki'y walang pinagbago

Sana nga'y di na matapos pa ang gantong mga tagpo

Kahit sa totoo lang, walang kasiguraduhan kung san ang ating tungo

Ngunit sa kabila ng lahat ng aking katorpehan

Dumating na rin ang araw na ako'y biniyayaan

Ng tapang na dulot ng pag ibig na nararamdaman

Sa iyo aking sintang tunay na minamahal

Kita'y pupuntahan dapat sa ating tagpuan

Ngunit ako'y hinadlangan ng tadhanang kaibigan

Isang kakilala mo ang sa aki'y nangusap

Isang kagimbal gimbal na rebelasyon ang sakin ay nilatag

Pagpatak ng luha mula sa aking mata

Ang siyang bumasag ng tuwang kanina'y nadama

Isang malakas na HINDI ang saki'y kumawala

Sa pagkakaalam na ika'y meron nang iba

Huli na nga ang lahat para ako'y magtapat

Ang naunang takot, kapalit ay tagpong maalat

Wala na ang dating ngiti na sakin ay makikita

Imbes ay nandun sa sulok, lagi nang nag iisa

Bakit kaya ganun ang naging pagtatapos

Buhay pag ibig ko ba'y lagi na lang nakagapos?

Kayhirap nang isipin, mga susunod pang hakbang

Ng puso kong itong, sa ligaya'y napagkaitan.

Yung Feeling Na...

"Yung feeling na, minsan kailangan mong mag.bingibingihan, mag.bulagbulagan at umiwas, huwag ka lang masaktan."

"Yung feeling na kakabreak niyo lang ng bf/gf mo, pero narinig mo pang pinapatugtog ang THEMESONG niyo."

"Yung feeling na bigla ka nalang napapangiti, pag naiisip mo ang taong MAHAL MO."

"Yung feeling na yung KAIBIGAN mo, may gusto sa MAHAL mo."

Yung feeling na katabi mo si CRUSH tapos, kunwari DEADMA kinikilig naman.

"Yung feeling na may iaabot ka sa crush mo tapos biglang nahawakan yung kamay mo."

"Yung feeling na ang sweet nyo sa isa't isa. sineryoso mo, pero laro lang skanya." :(

"Yung feeling na nili-link nila yung crush mo, sa ibang girl/boy tapos wala ka ng magawa kundi maki-ayiee na lang din.. :(( </3"

"Yung feeling na, tinatanong ka ng crush mo kung cnu ung crush mo. Anong isasagot mo?" ;))

"Yung feeling na, iaabot mo yung bayad sa jeep sa crush mo, para lang mahawakan mo kamay niya"

"Yung feeling na inaabot ka ng gabi kakatweet lang sa crush mo"

"Yung feeling na patago ka nagtetext sa klase kasi di mo matiis na di siya replyan"

"Yung feeling na, (out of place) ka tapos naisip mo nlang kunin CP mo, kunwari may katext ka, eh MENU-BACK, MENU-BACK lang nman gnagawa mo, e sa totoo lang hinihintay mo si crush magtext"

 "|Yung feeling na hinihintay mo siya magtext, tapos nung may nagtext, TM advisory lang pala"

Accounting Studes Double Rule

BSA students are more serious in studying than the students of other courses. In terms of study habits, they spent most of their time reading their books as an advance study for the next lessons that their professor will teach. They do not let the day pass by without obtaining information from the books that they red. They are also more scholarly because they are the chosen students who have to maintain a grade of not lower than 2.0. This makes them to be more determined and motivated to study since they have to pass this retention policy which other courses do not offer. With regard to comprehension, BSA students have a higher thinking capacity for they are taught not just to memorize different accounting terms and laws, and solve quantitative problems but also to analyze those different problems unlike other students who are just simply solving difficult problems and memorizing different terms related to their courses. When it comes to the balance of the things to be done, the BSA students are said to be more responsible in managing their time because they focus first on their studies than doing other curricular activities. They can also balance life’s complexities because they are used to do a lot of tasks not only in school but also in the outside. BSA students are also competitive in many aspects of life. They are more equipped to face the challenges of life for they are intelligent enough to create solutions to the problems that any individual may face. Although accountancy students are said to excel in any aspects of life, they still remain humble after all. They keep their feet on the ground for they know that being conceited is not the key for them to succeed in life.

My Unforgettable Day

My most unforgettable day of my life is when the barkada unwinded from stress brought by different activities in school. We decided to have a team building by means of a day out experience. That day out brought me so much fun and learning at the same. We decided to be in the Villa Imperial Resort at noon. We rode a hired jeepney since we have lots of foods and bags to bring. We arrived there at past noon. We started cooking some foods first while others are already enjoying the cold water in the pool. We did not let any minute of the day to pass by without putting a smile in each other’s faces. When the food was already cooked, Ma’am Joyce, our close friend, who is also a teacher of a science subject in our high school, called us for the team building. She prepared some questions for us to answer such as “How do you see yourself ten years from now?” and “What is your problem in your life and what are the actions that you are doing in order for you to forget this problems?”. We are then scattered in the resort for us to keep ourselves from looking at each other’s paper. After ten minutes, we are called back to find an area where we can speak out all of what we have written. Each members of the barkada told something about their ambitions and problems at the same time. Some smiled and even laughed with our answers but most of us cried. The last person who red what she has written is Ma’am Joyce. At first, we laughed aloud since she cracked some jokes intentionally to break the silence because we are all focusing to what she is saying but a few minutes after, those smiles faded. She was already saying the first three sentences that she has written when a tear fall from my eyes and when I looked at my friend’s faces, I saw them crying too. Only then when we found out that the reason why she planned for a team building is because she has something to tell us. She told us that she has a serious health problem and it is not just a normal disease that a person can get. We end up that team building with swollen and red eyes. After the team building, we went back to our cottage and eat the foods that we have cooked. Ma’am Joyce told us that we should not be sad but instead we should cherish all the happy moments of barkada. After the day, we went back to our own houses with a smile on our faces because letting ourselves frown will just show that we are weaker than our friend, Ma’am Joyce.

My Future Office

               In the near future, Mr. Esteban’s office will be a simple yet an eye–catching room where stress from work can be relieved. The entrance to his air–conditioned office is a tinted glass to ensure his privacy. Upon entering his office, the walls can be seen to be painted in light–color to make his room look more spacious and not crowded. This will enable him to relax himself while doing a lot of heavy tasks. The central area of the black and white checkered floor will be covered by a cream–colored Persian carpet to compliment with the color of the walls. Located at the back part is his black wooden desk where the framed picture of his family will be standing above it. A high–back managerial chair will be with it and a simple rotating chair in front will also be put up for the use of concerned person who will be going to his office. The wall behind the desk will be decorated with two paintings – specifically the The Great Wave of Kanagawa and The Starry Night. At the right side of the room is a bookshelf containing all his books about business and market trends. A printing set will also be located beside it to print the necessary files needed in his business. On the left part of the room, another tinted glass will be situated where a view of the sea and mountains from outside can be seen. A couch will also be put up for relaxation. The ceiling will be filled with glass–covered fluorescent lamps to give light in the entire room. In general, the room will not be crammed with unnecessary things that can cause changing of his mindset while doing his job.